Treść dostępna jest dla naszych prenumeratorów!
Kontynuuj czytanie tego artykułu w ramach e-prenumeraty Rzeczpospolitej. Korzystaj z nieograniczonego dostępu i czytaj swoje ulubione treści w serwisie rp.pl i e-wydaniu.
Konstrukcje prawa cywilnego nierzadko mają istotny wpływ na interpretację podatków
Skupianie się wyłącznie na jednym przepisie może wypaczyć proces stosowania prawa, a tym samym końcowy jego rezultat.
Omawiany wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, choć z pozoru dotyczy szczegółowej kwestii proceduralnej związanej z treścią decyzji wydanej w postępowaniu, w którym doszło do śmierci podatnika, ma szerszy wymiar i jest interesujący dla praktyki podatkowej z kilku powodów. Przede wszystkim dotyka ważnej, ale i trudnej tematyki sukcesji podatkowej oraz pozycji prawnej, zarówno materialnej, jak i procesowej, następcy prawnego.
Konstrukcja zasad odpowiedzialności następcy prawnego przyjęta w ordynacji podatkowej zakłada, że przejmuje on przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy. Przejmuje, to znaczy, że nie jest – nie staje się – on jednak tym samym podatnikiem co zmarły (odejście od zasady kontynuacji bytu prawnego). Odpowiada zatem, na zasadach przewidzianych w ustawach, za cudze podatki. Ta ważna reguła samodzielności następcy prawnego determinująca jego pozycję została wyraźnie przypomniana przez NSA. Odrębność następcy prawnego oznacza także, że zasady jego odpowiedzialności mogą różnić się od tych, jakie dotyczyły podatnika.
